Afgelopen dertien weken kwam er elke week een nieuwe aflevering van Violet Evergarden uit op Netflix. Het belooft een tranentrekkende drama te zijn. De trailer voor de anime serie van Kyoto Animation was een lust voor het oog, maar worden de beloftes ook waargemaakt?
Vorig jaar stelde Kyoto Animation hun nieuwe project Violet Evergarden voor met een werkelijk prachtige teaser. De teaser combineerde razendsnelle montage, verbluffende verlichting en prachtige muziek tot een oogverblindend effect. Misschien nog wel indrukwekkender was dat de originele roman waarop Violet Evergarden is gebaseerd als eerste de Kyoto Animation Award won. Met zoveel belofte was het moeilijk om Violet Evergarden te negeren. Gelukkig hadden we in Nederland het voorrecht dat we de serie wekelijks op Netflix konden volgen. Ik heb dus meteen een kijkje genomen.
Na het einde van een lange oorlog moet de jonge soldaat Violet een nieuw bestaan opbouwen. Ze besluit te gaan werken als een ‘Zelflerende Pop’, een persoon die brieven schrijft voor haar klanten. Het bedienen van de typemachine gaat Violet makkelijk af, maar door de oorlog heeft ze haar emoties diep weg moeten stoppen. Lukt het haar om de emoties van anderen te begrijpen en over te brengen?
Een traag begin
Ik moet een bekentenis maken: ik ben persoonlijk geen fan van Kyoto Animation. Hun animatie is altijd om door een ringetje te halen, maar de verhalen hebben over het algemeen weinig om handen. In dit geval was ik toch geïnteresseerd. Violet Evergarden heeft dan ook een totaal andere setting de typische KyoAni serie. In plaats van een moderne middelbare school speelt Violet Evergarden zich af in een rustieke, vaag Europese en naoorlogse setting.
Toch begint de serie best traag. Violet wordt na de oorlog begeleid door haar voormalige commandant Claudia Hodgins (ja, hij heet Claudia). Hodgins werkt nu voor een postbedrijf, en zorgt dat Violet daar ook een baan krijgt. Violet kiest er zelf voor te werken als een brievenschrijver. Door brieven te schrijven hoopt ze haar eigen emoties te leren begrijpen.
Dat concept leidt tot een aantal episodische afleveringen waarin Violet mensen via haar werk probeert te helpen. Deze verschillen allemaal heel erg in kwaliteit. Sommige afleveringen brengen heel effectief de emotie over, terwijl anderen alleen zoetsappig zijn. Andere afleveringen zitten weer ergens middenin, dus het hele spectrum is voorzien.
Voor mij was het grootste probleem dat veel van deze afleveringen geen gebruik maakten van de setting. Vlak na het einde van een oorlog moet veel herbouwd worden. Dat geldt niet alleen voor gebouwen, maar ook voor de levens van mensen in een oorlogsgebied. In de eerste helft laat alleen aflevering drie dat zien, met een verhaal over de zus van een alcoholverslaafde ex-soldaat. Dat was dan ook de meest effectieve aflevering in de eerste helft. Andere afleveringen hadden altijd en overal plaats kunnen vinden.
Komt toch op stoom
Het is dan ook een opluchting dat de tweede helft iets bedachtzamer is. Daar ontdekt Violet moeilijke waarheden, en wordt ze gedwongen om haar ervaringen van de oorlog te verwerken. Daarnaast ontwikkelt zich een plot over een groep soldaten die de vrede niet kunnen accepteren. Het gevaar van een nieuwe oorlog ligt dus nog op de loer.
Het was tijdens deze helft dat ik me het meest begaan voelde met de serie. Nog steeds zijn veel personages erg vlak, maar er wordt gebruik gemaakt van de sterke basis die de serie heeft. Bovendien wordt er gebouwd op gebeurtenissen die voor de serie plaats hebben gevonden, waardoor de wereld van Violet Evergarden meer gaat leven.
Teleurstellende animatie?
Ik zal ook meteen maar toegeven dat ik licht teleurgesteld was in de animatie. Dat is niet eens de schuld van de serie zelf. Het zag namelijk gewoon goed uit. Maar die eerste commercial was zó prachtig dat ik er onrealistische verwachtingen van kreeg. Daarmee kon het niet anders dan dat de serie zelf zou teleurstellen. De animators van Kyoto Animation hebben vaak hun talent laten zien, en houden hier hun reputatie nog steeds hoog. Toch had ik meer dan dat verwacht.
Voor de soundtrack geldt soort van hetzelfde. Het is leuk dat af en toe het geluid van een typemachine als percussie gebruik wordt, maar voor de rest is de muziek weinig verrassend. Strijkinstrumenten worden prominent toegepast om de kijkers aan het huilen te krijgen, met afwisselende effectiviteit. In het begin van de serie wordt de op zich mooie muziek vooral slecht toegepast. Daarmee wekt het dan meer verwarring dan emotie. Waarom wordt zoveel focus geplaatst op onbelangrijke zaken?
Met Violet Evergarden levert Kyoto Animation opnieuw een ambitieus project af. Het resultaat mag er zijn, maar pas heel laat begint de serie gebruik te maken van haar sterkste aspecten. Voor de fans voor KyoAni zal het ongetwijfeld smullen zijn, maar sceptici zullen genoeg vinden om kritiek op te hebben. Hopelijk zorgt het relatief sterke einde dat ook de sceptici met een positieve indruk achter blijven.
Violet Evergarden is te zien op Netflix.
Wil je iets kwijt?