Er zijn nooit genoeg woorden om mijn verdriet en dankbaarheid voor Kyoto Animation te beschrijven. Het zijn moeilijke dagen voor een anime fan. Ik weet nog tot op de dag van vandaag hoe Clannad: After Story mij heeft geleerd om dierbaren altijd te koesteren. Voilet Evergarden laat zien dat emoties complex zijn en dat het lang niet eenvoudig is om die te begrijpen. Laat staan om onder woorden te brengen. De pijn die de makers van deze series nu meemaken is niet te bevatten.
Op donderdag 18 juli 2019 word ik wakker rond een uur of 7. Een bericht over een brand bij Kyoto Animation stond bovenaan op mijn Facebook tijdlijn. Er waren zeker een aantal gewonden. Oké. Kan gebeuren. Ik denk er nog niet zo veel van. Tandenpoetsen, ontbijt en op naar werk. Daar lees ik een update: zeker één dode en tientallen gewonden. De grootste schok komt echter van één woord: brandstichting. Inmiddels heeft de brand ook het Nederlandse nieuws gehaald. Dan weet je: het is goed mis. Het dodental loopt snel op en bereikt uiteindelijk het nummer 33. Later overlijdt een man in het ziekenhuis.
36 mooie, talentvolle mensen komen nooit meer thuis
Eerst wil ik het liefste schreeuwen.
Wat bezielde jou om met 40 liter benzine een anime studio binnenstormen? Jij gooide al die benzine over mensen heen. Je gooit ook benzine over de trappen en je barricadeert de uitgangen. Zodat jij zo veel mogelijk mensen kunt vermoorden. Heel doelbewust. Dit wens je toch jouw ergste vijanden niet eens toe? In godsnaam waarom een anime studio? Verhalen en dromen heb jij op gruwelijke wijze van deze wereld weggerukt.
Volgens de berichten zou jij, de dader, gezegd hebben dat Kyoto Animation een boek van je zou hebben gestolen. Waanzin! Dan ga je toch naar de rechter? Waarom moeten mensen dan dood? Bovendien. In een verklaring liet directeur Hideaki Hatta weten dat hij nog nooit van je heeft gehoord. Jouw naam zal ik dan ook niet noemen. Dat verdien je niet. Je hebt dagen rond de studio’s rondgedwaald op zoek naar een kans om levens te verwoesten. Die ene dag dat ze bij Studio 1 bezoek verwachtten en de beveiliging even was uitgeschakeld. Jouw bezoek was niet gewenst. Dit blog gaat daarom ook niet over jou.
Rot alsjeblieft weg in de cel.
Dan maakt de woede plaats voor een schuldgevoel. Er heerst dan één vraag in mijn hoofd:
Mag ik wel?
Het schuldgevoel is gemengd met een diepe somberheid. Waarom voel ik me zo naar om mensen die ik nooit heb ontmoet?
Er gebeuren zo veel kwade dingen in deze wereld. Aanslagen waar onschuldige slachtoffers vallen door haat. Twin Towers. Utoya. Parijs. Nieuw Zeeland. MH17. Rampen en terreur. Natuurlijk laten die mij niet koud. Ik houd het nooit droog bij die gebeurtenissen. Maar na een dag of twee kan ik het van me af zetten om verder te gaan met het leven. Waarom kan ik dit dan niet van me af schudden? Hoe verantwoord je het? Japan is ver weg. Het is ‘maar’ een anime studio? Moet ik er wel zo lang bij stil staan?
Ietwat gelaten volg ik het nieuws en werk ik het nieuwsblog bij. Ik moet iets doen om te helpen, ook al is het maar iets kleins. Mensen informeren. Doneren. Tekenen. Deze gevoelens een plaats geven was echter een stuk moeilijker dan ik had verwacht. Die vrijdagavond besloot ik dat die gevoelens een plek moesten krijgen. In een zoektocht naar ideeën en referenties kwam ik ‘Dango Daikazoku’ tegen op YouTube. Dat was het moment dat ik brak.
Vanaf dat moment vloeien de tranen als mijn gedachten ook maar een beetje afdwalen naar Kyoto. In een waas lees ik interviews met overlevenden en familieleden. Ik kan geen bericht lezen zonder emotioneel te worden. Wat moet de pijn onbeschrijfelijk zijn. Een grootvader kan zijn kleinzoon niet bereiken. Een vader vertelt over hoe blij zijn dochter was om bij Kyoto Animation te mogen werken. Ze was net klaar met haar opleiding en hij was trots om haar naam in de aftiteling te zien. Hij weet niet waar ze is en moet wachten. Gewonden met zware brandwonden, waardoor ze misschien nooit meer kunnen werken. Het is allemaal zo hopeloos en droevig.
Wie zijn we verloren?
Zorgwekkende geruchten waren rond op het internet, maar namen en gezichten zijn nog niet officieel bekend. Identificatie van slachtoffers kan lang duren. Weken. Hideaki Hatta vertelde dat de lijst met namen ook niet bekend wordt. Eerst moeten de nabestaanden de tijd en ruimte krijgen om te rouwen. (Japanse) media zijn als vliegen die je niet weg kan houden, ook niet wanneer mensen lijden, helaas. Wij zullen het weten zodra zij er klaar voor zijn. En dat is prima.
De stroom van nieuws, statements en verhalen is ontroerend. Werp één blik op Reddit en je ziet wat Kyoto Animation betekent voor mensen over de hele wereld. Het verdriet is groot en het mag er zijn, want dit verlies is onvervangbaar.
Het is nu heel verleidelijk om het hoofd te laten hangen en de wereld af te schrijven als een kwade plek. Maar in deze stroom van informatie en emoties, kwam ik amper 3 dagen later deze woorden van directeur Hideaki Hatta tegen:
Kyoto Animayion will fight with everything we have to continue bringing animation that will nurture hopes and dreams, that will move the emotions of people all over the world.
Hideaki Hatta
We will fight.
Deze woorden zal ik niet snel meer vergeten. Van een man die één van de gruwelijkste dingen meemaakt, zijn dit woorden die enorme kracht uitstralen. Zijn compassie en zorg voor de medewerkers en hun families is mooi om te aanschouwen.
Ik wil dit blog niet afsluiten in tranen en somberheid. Nee, ik wil deze inspirerende kracht doorgeven en laten zien waarom ik van anime hou. Waarom KyoAni daar een onlosmakelijke schakel in is. De positieve invloed in mijn leven, daar ben ik dankbaar voor en dat mag iedereen weten. In al hun titels staat de ‘lichamelijke staat’ centraal. Beter bekend als de ‘human condition’. Geboorte, groei, emoties, aspiraties, conflict en de dood. Het zijn dingen die heel normaal zijn in het leven, maar waar een mens altijd mee worstelt. Vaker dan ik wil toegeven heeft anime, en studio KyoAni in het bijzonder, mij laten weten dat ik niet alleen ben met die worstelingen. Dat is zo ontzettend belangrijk.
Clannad hoort in mijn lijst van eerste anime series die ik ooit keek, buiten die bekend zijn van TV. Ik weet niet meer woord voor woord hoe die serie gaat, maar ik weet wel hoezeer die mij heeft geraakt. Ik herinner me de tranen. Eén van de beste anime die ik ken en mijn favoriet van KyoAni. Het eerste seizoen heeft de juiste balans tussen hilariteit en drama. Het tweede seizoen ronduit hartverscheurend. Je houdt het gegarandeerd niet droog. Je weet nooit wanneer je iemand verliest, maar dan is het altijd te laat om sorry te zeggen of om te vergeven. Daar leef ik nu naar
Bedankt, Kyoto Animation!
Als je tot hier bent gekomen met lezen: bedankt! Bedankt voor het ontvangen van mijn gevoelens. Dit lucht op! Dit was een heel persoonlijk blog waarin ik puur mijn hart wou uitstorten. Het was moeilijk om dit te schrijven, dus ik hoop dat het allemaal overkomt.
Mij kennende zal dit niet de laatste blog zijn over Kyoto Animation de komende tijd. Er zijn al recensies in voorbereiding en ik wil de diepte in gaan over waarom deze studio nou zo belangrijk is voor de anime industrie.
Maar voordat ik verder ga, wil ik mijn dankbaarheid uiten aan Kyoto Animation. Een simpel:
Dankjewel!
Bedankt voor het maken van mooie anime. Bedankt voor het raken van mij en zo veel mensen over de hele wereld. Laat liefde al het kwade overwinnen. Ik wens alle kracht en hoop toe aan iedereen die geraakt is door deze tragedie. Met een lach en een traan: dank je wel!
Steun Kyoto Animation
Wil je geld doneren voor de slachtoffers van de brand bij Kyoto Animation? Sentai Filmworks organiseert een inzamelingsactie. Inmiddels heeft KyoAni aangegeven donaties te accepteren. Ook in Japan zijn er volop acties bezig!
Kyoto Animation heeft ook een banknummer geopend waar je geld naar kunt overmaken. Informatie lees je in deze tweet.
Via deze online shop van KyoAni kun je wallpapers kopen en downloaden. Instructies vind je hier!
Crunchyroll verzamelt steunbetuigingen die naar KyoAni gestuurd zullen worden.
Meer lezen over Kyoto Animation
- Nieuwsblog over de brand;
- Recensie van Violet Evergarden;
- Recensie van Miss Koboyashi’s Dragon Maid;
- Recensie van A Silent Voice;
- Zeer waardevolle thread op Reddit met alle informatie over de brand.
Wil je iets kwijt?