Er is niets moeilijker dan uit je comfortzone stappen. Je kan nog zo mooi dromen over een wereldreis of die ene perfecte baan; je moet zelf stappen zetten om het te bereiken. Het wordt je nooit zomaar in de schoot geworpen. Of toch wel? Soms ben je precies op het juiste moment op de juiste plek. Je ontmoet de juiste persoon die jou dat ene extra duwtje kan geven. Zoals dat het geval is met Kimari en Shirase. Er is momenteel geen enkele anime die voor mij herkenbaarder is dan de serie A Place Further Than the Universe. Wat ook helemaal klopt in die anime, is dat hoe goed je ook voorbereid bent, niets loopt zoals je verwacht.
Ik had allerlei ideeën voor het jaar 2018 in mijn hoofd, maar nooit had ik verwacht dat alles zo anders zou lopen. Plotseling bvond ik mij eind juli in Wenen. Nee. Niet voor een mooie city trip. Nee, nee. Ik was op doorreis naar een nieuw leven in Bratislava. Dat is geen Antarctica of een plek verder dan het universum, maar het was een hele verandering. Waarom dan Bratislava? Werk! Niets meer, niets minder. Eind juni kwam ik bij toeval een vacature tegen voor een baan in Praag. Het was een callcenter baan waar ik niet echt op zat te wachten, maar ik besloot toch een poging te wagen omdat ik Tsjechisch beheers. Bovendien was ik toe aan een baan met meer zekerheid en een die bij mijn opleiding zou passen. Dus waarom niet?
Het was een drastische beslissing.
Die baan werd hem niet, maar hetzelfde recruitment bureau kreeg een vergelijkbare vacature binnen voor een bedrijf in Bratislava. Eigenlijk dacht ik er niet bij na toen ik “ja” zei op de vraag of ze mijn gegevens mochten hebben. Ik weet nog heel goed dat ik een week later een telefoontje kreeg. Het was tijdens die prachtige zomerperiode van dit jaar. Ik zat thuis op het terras te genieten van de zomer. De mevrouw aan de andere kant van de lijn – nu mijn leidinggevende – verzocht mij min of meer gelijk om naar Wenen te komen, waar ik een training zou krijgen. Er was niet eens een sollicitatiegesprek; ik moest gelijk komen!
Ik kreeg drie weken de tijd om te beslissen, mijn spullen te pakken en te vertrekken. Er was geen eens tijd om rustig na te denken of aan vrienden en familie precies uit te leggen wat er aan de hand was. Een gekkenhuis was het! Ik heb werkelijk alle mogelijke emoties gevoeld. Geloof me; zo snel zo’n beslissing nemen en alles wat je lief is achterlaten, is niet makkelijk. Zeg maar gerust doodeng. Maar ik heb absoluut geen spijt van deze beslissing. Misschien was het ook wel goed, dat ik geen tijd kreeg om er lang over na te denken. Ik ben namelijk zo’n persoon die lang kan twijfelen en uiteindelijk de beslissing niet neemt omdat ze niet durft.
Afscheid nemen van het vertrouwde is altijd moeilijk.
Het getwijfel van Kimari in het begin van de serie is voor mij herkenbaar. Ik ben precies zo! Als ik iets wil bereiken, knijp ik er vaak op het laatste moment tussenuit, omdat ik het toch te eng vind om een beslissing te maken. Komt dat jou ook bekend voor? Op die manier blijf je hangen in je oude ritme, zonder dat je leven verandert. Op momenten dat je leven zou moeten veranderen, is die eigenschap enorm frustrerend.
Ik werd in A Place Further Than The Universe vooral geraakt door de twee momenten van afscheid in het verhaal. De afscheid tussen Kimari en haar beste vriendin, en de afscheid van Antarctica op het einde. Je hele leven wordt door zo’n onderneming door de war geschud, maar uiteindelijk is het altijd de moeite waard om op avontuur te gaan buiten je comfortzone. Daarbij hoef je niet helemaal naar Antarctica; je kunt ook reageren op die ene vacature waar je normaal nooit op zou reageren en zomaar een leuke baan in het buitenland krijgen.
Wanneer ik met ogen vol tranen afscheid moet nemen van dit avontuur? Dat weet niemand. Mijn avontuur is nu pas begonnen.
12 Days of Anime 2018
Dit blog maakt deel uit van 12 Days of Anime 2018, een blog traditie waarbij in aanloop van kerst 12 dagen achter elkaar blogs worden gepubliceerd.
Wil je iets kwijt?