Tsukigakirei. Wat vond ik het een genot om deze serie te kijken. Het was vertederend, licht ontroerend, maar vooral hartverwarmend. Ik heb het in twee dagen tijd uitgekeken. Uiteraard heb ik een review geschreven over deze romantische anime.
Seiji Kishi is bekend van de tranentrekker Angel Beats!. Dat uitgerekend hij de regisseur is van deze nieuwe anime serie over tienerromantiek… dat beloofd veel goeds.
Kotarou is een enigszins introverte jongen die graag schrijver wil worden. Hij werkt liever aan zijn eerste boek dan aan zijn huiswerk. Zijn cijfers liegen er niet om. Helaas.
Dan heb je Akane. Ze houdt van hardlopen en het is niet verrassend dat ze de beste is van de hardloopclub op school. Haar cijfers zijn ook goed, maar toch is ze bang om de mensen om haar heen teleur te stellen.
Allebei zijn ze niet de populairste types, maar ze zijn ook weer geen buitenbeentjes. Ze kampen met de typische onzekerheden die horen bij hun leeftijd (14/15 jaar).
Akane en Kotarou komen bij elkaar in de 3e klas van middle school en worden verliefd op elkaar.
Tsukigakirei is liefde zonder clichés.
Wat ik zo leuk vond aan Tsukigakirei, was dat het simpelweg anders was dan een gemiddelde romantische anime. Vaak heb je dan een koppel waarvan de één hartstikke populair is en de andere helemaal niet.
Er komen vervelende rivalen voorbij die de hoofdpersonages laten twijfelen tot aan de laatste aflevering van de serie. Dan pas komt die langverwachte zoen…
Heel cliché. En irritant.
Overtuigend met subtiele lichaamstaal en echte emoties.
Wat mij echt opviel in de anime, was de subtiele lichaamstaal van de personages. De houding van de personages was al genoeg om veel over hun emoties te vertellen.
Niet normaal kunnen praten als je voor die persoon staat… met een meter van elkaar af op het bankje zitten. Omdat het anders onmogelijk is om iets over je lippen te krijgen. Via het mobieltje gaat het makkelijker…
Elkaar aankijken kan niet zonder rood te worden. Het is mooi om te zien hoe die stijfheid tussen de personages langzaam minder wordt.
Ik vond het al heel leuk om Akane en Kotarou samen te zien. Zo schattig o///o
Maar ook de andere personages gedroegen zich natuurlijk, zoals 14- en 15-jarigen zich horen te gedragen.
Oh zo verwarrend, die jeugdige liefde.
Ja oké. Op een gegeven moment is er een ander meisje dat ook verliefd blijkt te zijn op Kotarou. En een jongen en goede vriend van Akane van de hardloopclub heeft duidelijk een oogje op haar.
Dat is weinig verrassend. Wel verrassend vond ik de manier waarop Akane en Kotarou met deze verwarrende emoties omgingen.
Personages uitstekend geschreven.
De ontwikkeling van de personages is dan ook een heel sterk punt van Tsukigakirei. Je krijgt genoeg informatie over ze te weten, om met ze mee te kunnen leven.
Ook vind ik het altijd leuk als één van de personages traditioneel Japanse activiteiten doet, zoals in dit geval Kotarou. Heel cool!
Of de gekke plagerijen van zijn vrienden…ook erg grappig ^^
Animatie vond ik oké.
‘feel.’ is een vrij nieuwe animatiestudio. Ik heb te weinig anime van ze gezien, om echt een mening te hebben over de tekenstijl. Ik vond het vrij standaard. Charmant, maar niet bijzonder.
Net als de soundtrack. Die viel mij eigenlijk helemaal niet op. Intro en outro vond ik ook niet bijzonder. Jammer, want het is verder een sfeervolle anime!
Pure romantiek waar je week van wordt.
“As the moon, so beautiful” – dat is de Engelse titel van deze serie over pure tienerromantiek. In mijn ogen is het een voorbeeld van een goede coming-of-age serie.
Een eerste liefde… hoe schattig en puur =3.
Maar of die liefde ook toekomst heeft?
Tsukigakirei kun je kijken op Crunchyroll!
Wil je iets kwijt?