Terwijl we nog zelfs moeten wachten op een première datum voor Your Name in Nederland, leek dit mij een goed moment om álle films van Makoto Shinkai weer te kijken. Het is mijn favoriete anime filmregisseur, maar ik zal mijn best doen om elke film met een kritische blik te bekijken. Voor deze recensie begin ik netjes bij zijn eerste film: Voices of a Distant Star. Hoe kijk ik nu naar deze korte anime film uit 2003?
De film Voices of a Distant Start, Japanse titel ‘Hoshi no Koe‘, vertelt het verhaal over twee tieners; het meisje Mikako en de jongen Noboru. Het tweetal is altijd onafscheidelijk geweest, en er bloeit duidelijk iets moois tussen hen. Het meisje droomt ervan om naar de ruimte te gaan en die droom wordt werkelijkheid als ze wordt uitgekozen voor een missie. Eén groot nadeel: het is nog maar de vraag of Mikako en Noboru elkaar nog wel zullen zien. Daarom stuurt Mikako regelmatig een smsje naar hem.
Echter, naarmate de afstand tussen haar en de aarde langer wordt, duurt het ook langer eer die berichten aankomen. Van een dag tot een week, tot een maand… En Noboru? Die wacht, en wacht…hij wacht op elk moment waarop zijn mobieltje rinkelt. Kan de band tussen hen weerstand bieden tegen de onoverbrugbare barrière van tijd?
Over de uitdagingen van een langeafstandsrelatie.
De anime film duurt 30 minuten, dus er hangt een zwaar limiet aan de tijd waarin het verhaal kan worden verteld. Het verhaal is daarom heel simpel gehouden. Er word niets groots en ingewikkelds verteld. Daarentegen is de boodschap ingetogen, doch net zo krachtig. Zelfs als het zich tussen de sterren en planeten afspeelt, is het een herkenbaar verhaal over de uitdagingen van een langeafstandsrelatie. Zeker in een tijd, waarin je dankzij internet makkelijk een relatie kunt krijgen met iemand uit Japan, Amerika, of…-ja, vul maar in-… Het blijft een actueel onderwerp.
Achtergrond details in Voices of a Distant Star indrukwekkend
Waar Voices of a Distant Star wél een grote indruk achterlaat, is op het gebied van animatie. Toen ik de film voor het eerst zag -ik denk al 5 jaar geleden zo ongeveer- was ik op slag verliefd. Als je dan bedenkt dat deze film nu alweer 15 jaar oud is, is het verbluffend. Vooral in de achtergrond zit heel veel detail. Als je naar de lucht kijkt, zou je haast denken dat het een foto was. Niets is minder waar.
Ietwat teleurstellend vind ik dan wel de designs van de personages. Vergeleken met de achtergrondanimatie, lijken ze nogal uit de toon te vallen. De karakterdesigns komen minder echt over. Dat is jammer, maar dat is een punt waarin Makoto Shinkai zich met de tijd zal gaan verbeteren, weten we nu allemaal wel.
Makoto Shinkai maakte alles zelf.
Als je nog steeds niet overtuigd bent van het bijzondere van deze anime film, dan kan ik je vertellen dat Makoto Shinkai bíjna alles zelf heeft gedaan. Het script heeft hij zelf geschreven. De karakter designs heeft hij zelf getekend en ja, natúúrlijk de achtergronden die zijn werk zo herkenbaar maken. In Voices of a Distant Star zijn de Japanse stemmen van de personages trouwens ingesproken door Shinkai en zijn vrouw zelf ingesproken. Hoezo, alleskunner?
De soundtrack door Tenmon, die ook de muziek van Makoto Shinkai’s andere werken zal schrijven, is net zo ingetogen als de film zelf. Veel opvallender zijn de stiltes, die de leegte in de ruimte en de eenzaamheid van het meisje extra nadruk geven.
Voices of a Distant Star is de eerste bouwsteen voor Shinkai’s toekomst
In mijn ogen is Voices of a Distant Star niet de beste anime film van Makoto Shinkai. Dat is ergens ook logisch, want het is zijn eerste. De film laat in 30 minuten wel al veel van zijn talent zien. Het is ongetwijfeld de eerste bouwsteen voor wat nu één van de beste anime films ooit is.
Meer details over Voices of a Distant Star/Hoshi no Koe vind je hier.
Wil je iets kwijt?