Waar moet ik beginnen als ik wil beschrijven wat ik van deze anime serie denk? Ken je niet dat gevoel dat je een film of serie zó mooi vind dat je hart sneller gaat kloppen als je alleen al de titel hoort? Maar je kan niet uitleggen waarom dat is. Zo’n gevoel heb ik bij March Comes in Like a Lion. Daarom keek ik deze anime wel twee keer voor dit review. Wat maakt deze serie over een shogi speler zo goed? Is het de animatie? Het verhaal? De personages? Of is het een combinatie? Ik probeer het je zo goed mogelijk uit te leggen.
March Comes in Like a Lion (3-gatsu no Lion) is geregisseerd door Akiyuki Shinobou en geproduceerd door Studio Shaft. De combinatie van die twee namen alleen zorgt al voor hoge verwachtingen. Ik heb er dan zelfs al vertrouwen in dat de anime op zijn minst interessant is. Ik verheug me altijd op het experimentele animatiewerk van Studio Shaft. De anime is gebaseerd op een gelijknamige manga van Chika Umino en heeft 22 afleveringen.
March Comes in Like a Lion maakt vanaf het begin indruk.
De serie volgt het verhaal van het 17-jarige shogi talent Rei Kiriyama. Letterlijk, wanneer je Rei in de eerste aflevering tien minuten ziet reizen naar het shogi centrum. In de metro hangen pamfletten met zijn gezicht erop. Zelf staat Rei er stoïcijns bij.
Even later stapt hij in de shogi zaal die dan nog leeg is. Een oudere, grijze man komt binnen. Er wordt geen woord gezegd, maar je voelt de zenuwen door het scherm. De man probeert een gesprek op gang te krijgen, maar Rei zwijgt. Zo spelen ze zwijgzaam, maar er komen flashbacks voorbij.
Na een halve aflevering weet je genoeg over het hoofdpersonage voor een goed startpunt.
Rei Kiriyama is op zeer jonge leeftijd zijn ouders verloren en is door de man tegenover hem geadopteerd. Naast stiefvader is hij Rei z’n leermeester. De koele sfeer tussen het tweetal blijft als Rei wint en weer vertrekt.
In die eerste tien minuten weet je al zó veel over het hoofdpersonage zonder dat er ook maar een woord is gezegd. Als een anime zo vroeg al indruk maakt, dan ben ik al bijna ervan overtuigd dat het goed zit.
Het leven van Rei is net zo’n slagveld als een shogi bord.
De serie gaat dus over een jongen die al op jonge leeftijd een professionele shogi speler is. Zoals de pamfletten in de metro aangeven, is hij een beroemdheid. Dat wil echter niet zeggen dat het leven makkelijk is. Dat is voor Rei Kiriyama letterlijk een slagveld.
Door de vele wedstrijden die hij heeft, loopt hij ernstig achter op school. Hij is ook niet bepaald een extroverte type. Zijn lunches brengt hij op de trap door samen met een leraar. Dat is de enige gezelschap die hij heeft. Daarbij komt ook nog dat hij alleen in een appartementje woont. Hij heeft te maken met veel stress van de shogi wedstrijden, familieproblemen en school. Daardoor zorgt hij niet altijd even goed voor zichzelf.
Hoe anders is het wanneer Rei eens in de zoveel tijd de Sumida Rivier oversteekt. Hij is bevriend met Akari, Hinata en Momo, drie zussen die bij hun grootvader wonen die een wagashi (Japans snoepgoed) winkel runt. Rei wordt er ontvangen alsof hij deel is van de familie. Voornamelijk Akari is erop gebrand om iets aan de eenzaamheid van Rei te doen.
Alleen… heeft Rei wel voldoende wilskracht en zelfvertrouwen om zijn problemen te confronteren?
Beelden zeggen soms meer dan woorden.
Het verhaal heeft een langzaam tempo, vooral vanwege de uitgerekte shots. De anime besteed gerust een paar minuten aan hoe Rei een brug oversteekt of zich door de metro laat vervoeren. Hoewel dit wat saai klinkt, is het één van de dingen die ik geweldig vind.
March Comes in Like a Lion is bijna volledig gecentreerd op Rei en zijn emoties. Je leert hem heel goed kennen, waardoor je ook heel erg met hem meeleeft. Daarbij vind ik het tekenwerk gewoon fantastisch. De kleuren, camera hoek en de locaties zoals de shogi zaal of Tokyo zijn ontzettend sfeervol. Het zit vol metaforen zoals de pamfletten in de metro en het water.
Depressie en eenzaamheid
Het water is misschien wel de beste metafoor. Het is altijd aanwezig, zowel in de vorm van de rivier waar Rei op uitkijk vanuit zijn appartement. Water weerspiegelt de gemoedstoestand van Rei. Zoals het tegen een stroming in zwemmen staat voor de druk die hij voelt. Ik weet bijna zeker dat iemand die in zulke situaties is geweest, heel veel herkend. Ik in ieder geval wel. Zo teleurgesteld zijn in jezelf dat je letterlijk je bed niet meer uit komt. Negatieve emoties waar je in verzuipt. De leegte van zijn appartement geeft ook de leegte in zijn leven aan. Wat hij zelf niet eens lijkt te beseffen.
Maar daarom is het juist ook zo hartverwarmend wanneer Rei met open armen wordt onthaald door de Kawamoto zusjes. De aanwezigheid van de zusjes, de leraar en de vriendschappen die hij maakt via de shogi brengen subtiele veranderingen in zijn leven. Ze brengen letterlijk kleur in zijn leven (en in de animatie!).
Er zijn ook scènes die een brede glimlach bezorgen.
Ondanks de serieuze onderwerpen brengt de anime verrassend veel luchtigheid in het verhaal. March Comes in Like a Lion zit vol komische scènes. De leraar van Rei is bijvoorbeeld jaloers op zijn shogi vaardigheden en het feit dat hij veel verdiend eraan. Daarnaast is de Kawamoto familie vol levendigheid. De zusjes zijn hyper en vrolijk, en ze hebben een stel katten die een brede glimlach op je gezicht bezorgen. En dan heb ik het nog niet gehad over hun katten…meow!
Ze zijn misschien niet zijn echte familie, maar ze zijn er meer voor hem dan zijn adoptieve vader en zus. Toch zijn ook de minder sympathieke personages goed en realistisch neergezet. Iedereen heeft zo zijn moeilijkheden en niet iedereen zal Rei omarmen. Echter, heeft hij meer steun om zich heeft dan hij zelf beseft.
Het tweede deel van de serie vond ik jammer genoeg ietwat langdradig worden. Op zich interessant omdat dit deel nieuwe eigenschappen van Rei liet zien, maar het had best minder lang hoeven duren. Desalniettemin is duidelijk dat men zijn uiterste best doet om het verhaal op de juiste manier te vertellen.
Een fascinerende en plezierige serie om te kijken.
Oh en heb ik al verteld dat de soundtrack ook heel goed is? De outro ‘Fighter’ van Bump of Chicken was zelfs al eerder gemaakt in samenwerking met de mangaka van de serie. Dezelfde band maakte ook de eerste intro voor de anime. Ik voelde nooit een neiging om de intro of outro over te slaan. Maar dat kan ook zijn door mijn liefde voor deze band…
Er is nog iets anders dat je zal opvallen wanneer je de anime kijkt: hoe dramatisch ook, het verhaal heeft een hoopvolle boodschap. Er zit zo veel in deze serie dat ik er in ieder geval geen genoeg van krijg.
Gezien? Vertel wat jij vond van deze anime!
Lees ook mijn review over seizoen 2!
Wil je iets kwijt?