We leven in een tijdperk waarin bijna alle nieuwe anime makkelijk beschikbaar zijn. Omdat alles zo goed beschikbaar is, vindt elke serie ook wel wat fans. Desondanks blijven er een aantal series waar totaal niemand over praat. Uit die verzameling series valt M3: The Dark Metal mij het meeste op. Dat is een robotserie in de stijl van Mobile Suit Gundam. Series zoals deze zijn er niet al te veel, dus elk exemplaar heeft wel een toegewijde verzameling fans. Hoe kan het dan dat het lijkt of niemand M3: The Dark Metal heeft gekeken?
Een aantal jaren terug is het Lichtloze Rijk ontstaan. Het is een plek waar de dood heerst dankzij de snelle verspreiding van het verontreinigende Necrometaal. De enige wezens die er kunnen leven zijn de monsterlijke Waarschuwingen en het Lijk. Om de uitbreiding van het Lichtloze Rijk te stoppen is er een team van jongen mensen samengesteld, met de naam Gargouille. Zij worden uitgerust met speciale robots, de MA-Vess, zodat ze het Rijk kunnen verkennen en de Waarschuwingen en het Lijk kunnen bevechten. Maar de leden van Gargouille lijken net zo bijzonder te zijn als de robots die ze besturen. Wat is zo speciaal aan hen dat uitgerekend zij zijn uitgekozen?
Aan M3: The Dark Metal is een groot aantal bekende namen verbonden. Regisseur Jun’ichi Satoh is bekend van onder andere Princess Tutu, Sgt. Frog en Aria. Mari Okada heeft een groot aantal series geschreven, waaronder Kiznaiver en Mobile Suit Gundam: Iron-Blooded Orphans. En de legendarische Shouji Kawamori (Eureka Seven, Ghost in the Shell) verzorgde hier opnieuw de mechanische ontwerpen. Dit team zou moeten verzekeren dat M3: The Dark Metal wel opvalt. Dat maakt het gebrek aan interesse des te vreemder.
Ineffectieve melodrama
De staf van de serie is dus niet het probleem. In dat geval moet het wel aan de serie zelf liggen. Dat zal zeker een factor zijn. M3 is namelijk een hele trage serie. Ondanks de robots zijn er niet veel robotgevechten. Deze serie is uiteindelijk meer geïnteresseerd in melodrama dan in de robots zelf.
Melodrama hoeft niet een slechte eigenschap te zijn. Zolang we mee kunnen voelen met de personages kan een verhaal een sterke invloed op het publiek uitoefenen, melodrama of niet. Het probleem is dan dat de personages niet erg interessant zijn. Ze komen over als schaakstukken die door de schrijvers op mechanische wijze worden verplaatst. Ze zijn levenloos, dus waarom zouden we met hen meeleven? Af en toe zijn er nog wel goede dramatische ideeën te vinden in de serie. Zelfs dan is het moeilijk om de personages als echte mensen te zien.
Maar dat is niet het enige probleem van M3: The Dark Metal. Het lijkt heel erg beïnvloed te zijn door Neon Genesis Evangelion. Die invloed is zo sterk dat hele plotpunten worden herhaald. De robots in beide series worden gedreven door de zielen van dierbare overledenen. De finales van beide series draait om een besluit of mensen wel of niet moeten samensmelten en op die manier één zullen worden. Deze gelijkenissen zijn niet te negeren en tekenen M3 op negatieve wijze.
Problemen in productie
De animatie is met name verzorgd door twee animatiestudio’s: Satelight en relatieve nieuwkomer C2C. De robots zijn geanimeerd met redelijk effectieve 3D animatie. De modellen zelf zijn middelmatig, maar de bewegingen zijn vloeiend, gelikt en net mechanisch genoeg om cool uit te zien. Het grootste probleem op animatie-niveau is in de 2D animatie. Ondanks de vele scènes waarin alleen maar gepraat wordt is er weinig tot geen karakteranimatie. Een grotere focus daarop zouden veel problemen van de serie teniet hebben gedaan. Verder laat ook de integratie van 2D en 3D animatie te wensen over; de twee soorten animatie zien er niet uit alsof ze in dezelfde wereld thuis horen.
Zelfs het muziek vormt een probleem. Er is één enkel lied gekozen als een centraal motief. Dat is een goede manier om een soundtrack op te bouwen, maar dan moet het centrale lied wel goed zijn. Het lied dat hier is gekozen heeft een vreemde, trage melodie. Het is bedoeld om ietwat onheilspellend te zijn, maar klinkt vooral toonloos. De interesse in de serie valt makkelijk weg doordat dit saaie lied steeds opnieuw herhaald wordt.
M3: The Dark Metal lijkt vooral Mari Okada’s eigen versie van Evangelion te zijn. Maar M3 komt op verscheidene manieren tekort. Waar Evangelion makkelijk de emotie uit de situatie los wist te halen, weet M3 dat niet te doen. De paar goede idee verhalen zijn op zichzelf te weinig om een goede serie neer te zetten. Er zijn maar weinig robotgevechten en dus ook weinig spektakel. Behalve dat zijn de personages saai. Zowel voor spektabel als voor drama zijn betere robotseries dan deze te vinden.
M3: The Dark Metal is te bekijken op daisuki.
Wil je iets kwijt?