Al jaren lang staat de eerste anime adaptatie van Kino’s Journey (2003) bekend als een ondergewaardeerde cult-klassieker. Zelfs na vijftien jaar is de serie nog niet vergeten. Met dank daaraan is vorig jaar een nieuwe versie uitgebracht. Toen zagen we heel duidelijk hoe populair de serie in al die jaren is geworden. Het stond ook al heel lang op mijn kijklijst, en nu had ik eindelijk de kans om Kino’s Journey te bekijken. Is de reputatie van deze serie verdiend?
Kino is een reiziger, die met een pratende motorfiets, Hermes, verschillende landen afreist. In elk land blijven ze even lang: drie dagen en twee nachten. Volgens Kino is dit genoeg tijd om te leren met wat voor land ze te maken hebben, zonder dat ze gehecht raken aan die plek. Elk land heeft zijn eigen kenmerken en gebruiken, en roept totaal eigen vragen op.
Moeilijke vraagstukken
Kino’s Journey is een van die zeldzame anime series die episodische verhalen vertelt. Sommige van die verhalen zijn niet eens een volledige aflevering lang. Slechts één verhaal is langer dan één aflevering; deze wordt over twee afleveringen verteld. Het doel van elk verhaal is om je aan het denken te zetten. Dat doet het door in elk land een nieuw filosofisch debat of gedachte-experiment te introduceren, over een breed scala aan onderwerpen.
Een aantal voorbeelden van de vragen die de serie stelt zijn: Zou het goed zijn om andermans gedachten te kunnen lezen? Wat zouden we op willen geven om ons werk altijd leuk te vinden? Wat voor prijs willen we betalen om altijd de vrede te kunnen waarborgen? Al deze – en meer – ideeën worden aangesneden via een sciencefiction setting en sprookjesachtige verhalen.
De originele schrijver van deze verhalen, Keiichi Sigsawa, vertelt niet direct wat je moet denken. De verhalen zijn dus niet echt prekerig. Toch wordt over de loop van meerdere afleveringen duidelijk wat zijn visie is. Sigsawa lijkt erg pessimistisch te zijn over de mensheid. Hij vindt ons zelfzuchtig, met veel te veel behoeftes waaraan we constant moeten voldoen. Daarom zijn we hoe dan ook ongelukkig. Het maakt niet uit of we nu geavanceerde technologie tot ons beschikking hebben of niet. We hebben ook ongelooflijke moeite met communiceren, ondanks dat ons leven daar soms van af hangt. Er is zeker iets te zeggen voor die mening, maar het valt ook te bekritiseren. Een beetje hoop in de mensheid is geen slechte eigenschap!
Veel persoonlijkheid
Kino’s Journey is geproduceerd door een kleine animatiestudio genaamd A.C.G.T. Zij geven ongeveer één serie per jaar uit, waarvan Dies Irae de meest recente is. Kino’s Journey is niet lang na hun oprichting gemaakt, in 2003. In die tijd was de Japanse animatie industrie pas overgestapt op digitale productie, en dat ging toen nog heel moeizaam. Vergeleken met nu zijn de kleuren heel uitgewassen, en beweging is ondanks de simpele karakterontwerpen nogal gelimiteerd.
Toch komt de productie van de serie zeker niet slecht over. Kino’s Journey bevat de karakteristieke persoonlijkheid van haar regisseur, Ryuutarou Nakamura (Serial Experiments Lain, Ghost Hound). Over het beeld zitten constant scanlijnen, en bovendien bevat de serie vele interessante belichtingseffecten. Deze zorgen voor een zekere afstand tot de personages, die Kino zelf als reiziger ook heeft tot de mensen die ze ontmoet. Daarentegen trekt de sfeervolle en uitstekende geluid design je juist het verhaal helemaal binnen. Het resultaat is een intense ervaring, maar wel een die voornamelijk op het verstand werkt. Dus niet op het gevoel.
Kino’s Journey biedt iets dat in anime moeilijk te vinden is: korte verhalen die je veel stof tot nadenken geven. Het sfeervolle gebruik van geluid zorgt er voor dat de verhalen heel effectief zijn. Toch zal je uiteindelijke oordeel afhangen van wat je van het standpunt van de auteur vind. Staat een beetje droevigheid en pessimisme je niet tegen, is het zeker het proberen waard.
Kino’s Journey is gratis te bekijken op Hidive.
Lees ook de recensie van de nieuwe versie van Kino’s Journey (2017).
Wil je iets kwijt?