Eén van de titels die Netflix aan zijn catalogus heeft toegevoegd, is Ghost in the Shell 2: Innocence. Het volgt de iconische anime film van Mamoru Oshii op, dus de vraag is natuurlijk of deze film ook als meesterwerk kan worden bestempeld. Dit was eindelijk mijn kans om deze film in de franchise te zien, en uiteraard deel ik jullie mijn mening in dit review.
Sectie 9 wordt gevraaagd om een reeks moorden te onderzoeken die gepleegd zijn door defecte ‘gynoids. Dat zijn pop-achtige sexrobots. De oorzaak van de defecten blijft onduidelijk, waardoor men vermoedt dat het voorbedachte moorden zijn.
Batou en Togusa moeten de mogelijke terroristische of politieke motieven onderzoeken. Als blijkt dat alle gynoids een illegale ‘geest’ bevatten, wordt de link gelegd met een schimmig bedrijf dat menselijke bewustzijn artificieel dupliceert. De missie wordt steeds ingewikkelder en de drive voor Batou om de dader te pakken groter. Daarbij zet hij het brein van zichzelf en zijn partner letterlijk op het spel.
Groot budget, grote namen, grote verwachtingen
Ghost in the Shell 2: Innocence is geproduceerd door Production I.G in samenwerking met Toshio Suzuki van, jawel, Studio Ghibli. Ze hadden hiervoor een budget van 2 biljoen Yen (20 miljoen dollar).
Het vervolgt het verhaal van Ghost in the Shell uit 1995 en is losjes gebaseerd op het ‘Robot Rondo’ hoofdstuk uit de manga van Masamune Shirow. Na het succes van GitS, kan ik mij voorstellen dat de verwachtingen hoog waren met deze film. Aan de andere kant is het goed om te weten dat het verder een opzichzelfstaande film is. In Japan is deze zelfs bekend onder een heel andere titel: ‘Mobile Armored Riot Police: Innocence’.
Batou lijkt een beetje op Steven Seagal, of niet dan?
Er is meer actie dan in de vorige film, wat ik toch redelijk verrassend vind. Het tempo van het verhaal ligt hoger en daarbij vind ik Batou erg tof als hoofdpersonage. De breedgeschouderde Android is in mijn ogen een kruising tussen de Terminator en Steven Seagal -inclusief staartje-. Er is geen moment waarin ik me met deze film verveel, en dat is ook dankzij hem.
Hij is een echte vechtjas, maar wel met een klein hartje zo blijkt. Hij zorgt met veel toewijding voor zijn basset hound Gabriel. De hond haalt in mijn ogen de menselijkheid van zijn verschijning naar voren. Jammer genoeg worden de overige personages, zoals Togusa, niet verder belicht. Ook had ik graag nog wat meer van de dader willen zien… zijn woorden, zijn denkwijze…er werd naar mijn idee te kort bij stilgestaan terwijl het toch een heel belangrijk personage is voor het verhaal.
Filosoferen over het leven met Oshii.
Ik kan weinig zeggen over de verloop van de film zonder spoilers, maar de film gaat onder andere over het menselijk bewustzijn, artificieel leven, de dood en bijvoorbeeld de vraag of je een robot wel kan ‘uitschakelen’ zodra het een eigen bewustzijn heeft.
Volgens Oshii bevat Innocence veel meer zijn eigen visie en filosofieën over het leven, maar moest de film tegelijkertijd ook bioscooppubliek aanspreken. De spectaculaire actiescènes doen dat wellicht, maar soms had ik ook het gevoel dat het ook iets te veel van het goede was. Soms kon ik het moeilijk volgen… En dan zijn de onderwerpen waarover de film gaat -zoals het menselijk bewustzijn en de limieten (of vrijheden?) van het lichaam- ook zeker niet makkelijk.
Visueel om kippenvel van te krijgen
Ondanks de enkele punten van kritiek, vond ik ook deze film weer ontzettend gaaf om te kijken. De kracht van zowel GitS als Innocence, ligt in het visuele. Het verhaal mag misschien fundamenteel minder sterk zijn als de vorige film, maar dat vergeet je door de schoonheid van de beelden.
Eén scène uit de film zal ik daarom ook zeker niet vergeten. Dat is een beroemde scène, waarin een parade passeert met enorme verlichte praalwagens. Begeleid door de prachtige soundtrack van Kenji Kawai, bezorgde het me kippenvel. De hele drie minuten lang. Geweldig. Geloof me, dat alleen al maakt het voor mij de moeite waard om de film nogmaals te bekijken.
Beelden om kippenvel van te krijgen.
Ghost in the Shell 2: Innocence is een film die je misschien vaker moet kijken om het helemaal te snappen, maar dat zal ook zeker niet vervelen. Je zult dan wellicht nog een verborgen boodschap vinden, die je eerder niet zag. Coole actiescènes, sciencefiction en filosofie…. het is een indrukwekkende compositie die zich afspeelt in de toekomst, maar een kritische blik lijkt te werpen op de hedendaagse werkelijkheid.
Je zult daarbij versteld staan hoe actueel deze film is, als je die nu in 2017 bekijkt.
Wil je iets kwijt?