De eerste The Butterfly Effect is één van mijn favoriete films. In die film wordt de theorie van het vlindereffect gebruikt; de vleugelslag van een vlinder in Nederland zou een tyfoon kunnen veroorzaken in Australië. Hier moest ik erg aan denken bij het kijken van de anime serie ‘Boku dake ga Inai Machi’, ook wel bekend als ‘Erased’. Immers, een verandering in het verleden kan grote effecten hebben op de toekomst.
“It has been said something as small as the flutter of a butterfly’s wing can ultimately cause a typhoon halfway around the world”. – The Butterfly Effect
De titel ‘Boku Dake ga Inai Machi’ betekent letterlijk ‘The Town Where only I am Missing’. De serie kwam uit in 2016 en was toen een enorme hit. Geprezen om het strakke script, goede animatie en de enorme spanning. De anime gaat over de 19-jarige Satoru. Hij werkt als pizzakoerier om rond te komen, maar droomt van een carrière als mangaka. Dat heeft jammer genoeg niet zo veel succes. Een gebeurtenis uit het verleden, waar hij niet aan herinnerd wil worden, sleept hij als een zware last met zich mee.
Op een dag blijkt Satoru een mysterieuze gave te hebben waarmee hij terug kan in de tijd. De gave noemt hij ‘Revival’ en het gebeurt alleen op de momenten dat er zich een tragedie voordoet. Hij heeft er totaal geen controle over, dus hij weet ook nooit hoever hij terug gaat. Meteen in de eerste aflevering wordt je geïntroduceerd met zijn benauwende situatie.
Het leven van Satoru komt helemaal op zijn kop te staan, wanneer hij zijn moeder dood aantreft in zijn huis. De buurvrouw ziet het en schakelt natuurlijk de politie in. In Japan ben je schuldig tot het tegendeel bewezen wordt. Satoru slaat op de vlucht, want alles wijst zwaar tegen hem. ‘Gelukkig’ treedt revival op en bevindt hij zich plotseling 20 jaar terug in de tijd.
Originaliteit zit in hoe een verhaal wordt verteld
Tijdreizen is al regelmatig gebruikt in fantasy en sciencefiction. Ook in anime is dit een veelgebruikt onderwerp. Toch vind ik de manier waarop het tijdreizen in Erased wordt gebruikt origineel. Niet het idee zelf, maar de manier waarop het in het verhaal gebruikt wordt.
Er wordt gedaan alsof het altijd zo is geweest, want het wordt niet eens uitgelegd. Satoru probéért het niet eens uit te zoeken. Dit kun je een minpuntje noemen, maar vind je niet dat dit in zijn situatie niet het grootste probleem is?
De vraag is niet: wat gaat er gebeuren, maar wanneer gebeurt het?
Wat Erased voor mij zo spannend maakt, is de manier waarop de acties van Satoru het verloop van het verhaal vormen. Het verhaal wordt ook geheel vanuit zijn perspectief verteld. De monologen die Satoru voert, zorgt ervoor dat je het verhaal en acties begrijpt. Ook zorgt het ook voor enige luchtigheid, vooral wanneer hij zijn gedachten er onbedoeld uit flapt. In het verhaal worden ook doelbewust ‘hints’ gegeven om jou als kijker een voorgevoel te geven, terwijl je aan Satoru merkt dat hij het niet altijd door heeft. Je wil dan haast schreeuwen naar Satoru dat hij op moet letten. Dát vond ik rete spannend!
Erased geeft personages menselijkheid
Behalve Satoru, vind ik ook alle andere personages heel goed neergezet. De kinderenvond ik heel natuurlijk overkomen. Bij Kenta had ik het soms wel het gevoel dat hij ongewoon wijs overkwam voor een kind, maar als je erover nadenkt kunnen kinderen behoorlijk volwassen zijn. Vooral als ze veel hebben meegemaakt. Sachiko, de moeder van Satoru, vond ik ook een ijzersterk personage in de serie. Zij heeft een cruciale rol in de ontwikkeling van de hoofdpersonages.
Uitstekende compositie van beeld, geluid en gevoel
Erased speelt heel gericht in op je emoties. Een scène waarin blijdschap en opluchting wordt gevierd, blijft nog steeds een onheilspellend gevoel achter. Wat hier ongetwijfeld aan bijdraagt, is de meeslepende muziek en het ‘camerawerk’. De animatie is van hoogstaande kwaliteit en erg sfeerbepalend.
Conclusie: een hype maakt slechts valse verwachtingen
Toen Erased werd uitgezonden, was het een enorme hype. Het was meteen één van de beste anime series en als je er slecht over sprak was je gelijk de boeman. Inmiddels is de extase rond deze serie gezakt. Was dat het waard?
Ik heb vanaf de eerste aflevering tot de laatste op het puntje van mijn stoel gezeten. In Erased krijg je de ene na de andere cliffhanger. De laatste paar afleveringen vond ik wat minder, en had ik het gevoel dat de kantjes er een beetje vanaf werden gelopen vanwege tijdsgebrek. Toch zat ik ook bij de laatste aflevering bijna schreeuwend voor mijn televisie.
Voor mij raakte Erased de juiste snaren, en vond ik dit een geweldige serie die ik iedereen kan aanraden.
ERASED/Boku dake ga Inai Machi staat sinds kort op Netflix – zowel de anime als de live action serie!
Wil je iets kwijt?