Wanneer een anime wereldwijd trending is op Twitter, dan weet je dat het belangrijk is. Toen de 19e aflevering van Demon Slayer uit kwam, was het hele internet onder de indruk. Of in ieder geval het anime kijkende deel van het internet. Ik was nog op vakantie toen deze serie uitgezonden werd. Dan kijk ik zelden anime, omdat je daar WiFi voor nodig hebt en ik liever mijn aandacht besteed aan vrienden, familie en genieten van de vakantie. Maar ik moest en zou zien waarom iedereen zo enthousiast was over aflevering 19. En? De rillingen liepen over mijn rug: wát is dit een goede anime!
Perfectie is bijna onmogelijk te halen. Dat is wat ik, een echte perfectionist, wel kan beamen. Bijna, want ik geloof wel dat er momenten van perfectie bestaan. Zeker na het zien van aflevering 19. Dat zijn momenten waarin alles klikt. Het maakt niet uit of er nog foutjes zijn, maar het resultaat geeft een gevoel van puur geluk. Deze aflevering heeft zo’n moment. Ik heb hem inmiddels 10 keer opnieuw bekeken. Maar dat moment staat niet op zichzelf, dus laat ik bij het begin beginnen.
Het verhaal van Demon Slayer
De gelijknamige manga van Koyoharu Gotouge is een redelijk jonge serie (begonnen in 2016) en ik kende deze niet voordat de aankondiging voor de anime verscheen. Het verhaal gaat over Tanjiro Kamado, die na de dood van zijn vader zorgt voor zijn familie. Zijn moeder, broertjes en zusjes. Hij woont in een hut diep in het bos en gaat elke dag naar het dorp om steenkool te verkopen. Ook op die dag gaat hij naar het dorp. Wanneer hij teruggaat, waarschuwt een vreemde man hem dat hij niet in het donker door het bos moet gaan. ’s Nachts waren er namelijk vleesetende demonen rond. In de hut van de man krijgt hij onderdak.
Wanneer Tanjiro de volgende ochtend thuis komt, komt hij tot een gruwelijk ontdekking. Zijn hele familie is afgeslacht door een demon. De enige overlevende is zijn zusje, maar dat is eigenlijk nog erger. Ze is namelijk zelf een bloeddorstige demon geworden. Een woedende Tanjiro zweert dat hij met zijn uitstekende reukzin de dader zal opsporen en dat hij zijn zusje weer in een mens zal veranderen. Hij wil zich aansluiten bij het Demon Slayer Corps, maar hoe kan hij zijn zus beschermen?
Demon Slayer volgt een vrij typisch begin van een shounen verhaal: er is actie, drama, veel humor, opvallende personages met vreemde trekjes. Daar is niet echt iets unieks aan. Alhoewel…duistere thema’s zoals in Demon Slayer kom ik vaker tegen in seinen series. Wat maakt de serie dan zo goed? Het is alles bij elkaar opgeteld.
Getergde, maar tedere Tanjiro is inspirerend
Ten eerste vind ik Tanjiro een fantastisch hoofdpersonage. Ik heb weinig shounen hoofdpersonages gezien die hun hoofd zo goed op de schouders hebben als hij. Het is niet alleen zijn verleden en de tragische gebeurtenis die hem meer volwassenheid geven. Het is ook zijn vergevingsgezindheid tegenover de demonen is inspirerend. Dat is iets waarmee hij me elke keer raakt. Het is een echte goedzak, maar te naïef is Tanjiro ook niet. Hij is een intelligente jongeman met veel zelfkennis. Ook komt zijn kracht niet aanwaaien. Die komt door zijn harde werk. De serie laat dat meteen heel goed zien in de eerste paar afleveringen. Eigenlijk al vanaf de eerste aflevering.
Dezelfde gelaagdheid hebben de andere personages ook, en dan vooral de demonen waar Tanjiro tegen vecht. Je krijgt hun achtergrondverhaal te zien, waardoor ze meer zijn dan alleen ‘die vijand die hij moet verslaan om verder te kunnen’.
Yuki Kajiura
Als ik die naam al op de lijst zie staan, dan heb ik er al vertrouwen in dat de soundtrack goed zal zijn. Ze is één van mijn favoriete componisten van anime soundtracks. Ontzettend sfeervol bij iedere scène van de anime. Je kunt de muziek los van de anime luisteren en nog de emoties voelen, die je had toen je keek. Voor mij is haar werk altijd om van te genieten.
Behalve de soundtrack is ook het acteerwerk van de stemacteurs geweldig. Vooral kudo’s voor Hiro Shimono (Zenitsu), die na zijn optredens vast vele pakken Strepsils heeft moeten eten.
Volmaakte schoonheid in animatie
Natuurlijk laat ik het beste voor het laatste: de animatie. Hoogtepunt na hoogtepunt toont de serie verbluffende animatie. Er is een naadloze samenwerking tussen digitale animatie (vooral inbetweening) en traditionele handgetekende anime. Er was verwarring hierover, maar Demon Slayer is geen complete digitale animatie. Ufotable laat wel zien dat ze meesters zijn in het gebruiken van beide methodes tegelijkertijd. De digitale animatie zorgt ook voor de beweegijkheid van de ‘camera’. De bloedstollende achtervolgingen en het tollen van bewegende ruimtes zijn zo dynamisch alsof het lijkt dat je er middenin zit. Goede animatie hoor je zo te voelen.
En dan komt nog aflevering 19. Dat was wat mij betreft een uiting van volmaakte schoonheid in animatie. Alles in die scène klopt. De emotionele opbouw, de impact, muziek, de kleuren. Ik heb die scène alleen al op zijn minst 10 keer teruggekeken, en het verbaast me nog steeds. En we zijn al zo verwend met fantastische animatie van Studio Bones met verbluffende animatie van Studio Bones met het nieuwe seizoen van Mob Psycho 100 eerder dit jaar. Die recensie moet ik nog afmaken! Ik had niet verwacht dat ik nog een keer zou worden overrompeld.
Demon Slayer is een anime om trots op te zijn
Perfect? Nee, maar deze serie is toch sensationeel. De anime brengt een vrij typische verhaallijn van shounen manga naar topniveau. Demon Slayer staat op mijn lijstje van series, die ik gebruik om mensen te verleiden om anime te gaan kijken. De animatie is zó gaaf. Dit is zo’n serie die me trots maakt dat ik een anime kijk.
Wil je iets kwijt?